HISTORIA SZKOŁY PODSTAWOWEJ W SŁUPICY
Izba Edukacyjna utworzona w 1807 roku – naczelna władza oświatowa Księstwa Warszawskiego – odegrała bardzo dużą rolę w szerzeniu oświaty wśród ludu. Naczelne jej hasło brzmiało: „Żadne miasto, miasteczko ani wieś nie ma zostawać bez potrzebnej dla siebie szkoły”.
Takim znaczącym ośrodkiem oświaty w swej okolicy stała się Szkoła Elementarna w Słupicy, która powstała w 1817 r. z inicjatywy podinspektora dóbr narodowych J.W.P. Siennickiego. Została zorganizowana w budynku wiejskim, gdzie jedno pomieszczenie pełniło funkcje sali lekcyjnej, a drugie stanowiło izbę dla nauczyciela. Był to budynek drewniany, wokół którego rozciągał się ogród. Wyposażenie tej szkoły było bardzo skromne.
Opiekę nad rozwojem szkoły w Słupicy pełnił miejscowy dozór szkolny w składzie: proboszcz, dziedzic, wójt i „znakomitsi obywatele”. Dozór sprawował funkcję organizacyjną i nadzorczą, dbając o należyty stan szkoły, kontrolując pracę nauczyciela. Najtrudniejsze zadanie dotyczyło zapewnienia bazy ekonomicznej szkoły. Pobierane od mieszkańców wsi składki oraz naturalia były przeznaczone na pensje dla nauczyciela.
Opisywana szkoła przez kilka dziesiątków lat była placówką jednoklasową prowadzoną przez jednego nauczyciela. Pierwszym z nich był Maciej Komorowski, który objął posadę w szkole po złożeniu egzaminu kwalifikacyjnego. Jego poziom przygotowania do pracy był niski, bo wtedy trzon kadry szkół elementarnych stanowili nauczyciele niewykwalifikowani. M. Komorowski i jego następcy pełnili obowiązki ściśle określone przepisami Izby Edukacyjnej, według których czuwali nad frekwencją uczniów, składali miesięczne raporty o postępach uczniów w nauce i ich absencji, przebywali w swojej szkole z wyjątkiem wakacji oraz zachęcali podopiecznych do nauki. Lekcje prowadzone były według tygodniowego rozkładu zajęć po 4 godziny dziennie.
Szkoła Elementarna w Słupicy przetrwała trudny okres powstania listopadowego. Było to zasługą m. in. Macieja Kołtuńskiego, pracującego w szkole blisko 10 lat, który pracę szkolną łączył z działalnością zmierzającą do likwidacji społecznej krzywdy chłopa.
Okres międzypowstaniowy w polskim szkolnictwie był bardzo trudny ze względu na sytuację polityczną kraju. Zalecano nauczycielom przekazywanie wiedzy „nieobszernej”, zaspakajającej elementarne umiejętności uczniów. W Szkole Elementarnej w Słupicy sytuacji tej sprzyjał także zły stan lokalu oraz brak wyposażenia w sprzęt i pomoce dydaktyczne. Innym mankamentem była lokalizacja szkoły blisko karczmy i częste „odwiedziny” z tego powodu uporczywych włościan.
W 1834 r. funkcje dozorów szkolnych zajęli tzw. opiekunowie, którzy sprawowali bezpośredni nadzór nad szkołą. Na uwagę zasługuje postać księdza Józefa Gackiego, który położył duże zasługi na polu rozwoju szkolnictwa.
W okresie międzypowstaniowym w Szkoły Elementarnej w Słupicy przekazywane były następujące nauki: nauka religii i historii z katechizmem, czytania drukowanych książek i rękopisów w języku polskim, kaligrafia, arytmetyka, jednostki wag, miar i pieniędzy używanych w kraju, rysunki. Nauczyciel uczył tez religii z powodu dalekiej odległości od kościoła.
Sprawdzianem postępów czynionych przez uczniów były egzaminy końcowe, które przeprowadzano w obecności opiekuna szkoły. Trudno o obiektywne wnioski o postępach uczniów, ponieważ często nauczyciele prowadzili klasyfikację według własnych kryteriów, stawiając oceny: znaczna, chwalebna, ujdzie, dostateczna, celująca, mała, mierna.
Kadra pedagogiczna Szkoły Elementarnej w Słupicy na przestrzeni lat 1832- 1862 ulegała częstym zmianom. Krzewieniu oświaty wśród ludności słupickiej sprzyjał fakt zatrudniania w większym stopniu wykwalifikowanej kadry. Należał do nich m. in. Józef Seroczyński – absolwent Instytutu Pedagogicznego w Łowiczu.
Sytuacja polityczna w kraju po powstaniu styczniowym znalazła swoje odbicie także w historii szkoły w Słupicy. Nastąpiła półtoraroczna przerwa w działalności placówki. W 1865 r. posadę nauczyciela objął Józef Ruszkowski. Pracę utrudniał brak podręczników, książek , pomocy naukowych, które zostały zniszczone przez żołnierzy carskich, dokonujących przeglądu wsi w 1864 r.
W roku szkolnym 1866/67 w związku z przyłączeniem wiosek Cudnowa i Aleksandrowa do obwodu szkolnego, wyłoniła się potrzeba reorganizacji szkoły. Starania w tej kwestii podjął nauczyciel Walenty Barański, dzięki któremu dwa lata później władze oświatowe zezwoliły na utworzenie w szkole oddziału trzeciego. Uczniowie „borykali się” z obowiązkową nauką czytania i pisania w języku rosyjskim w starym, zniszczonym budynku przez kolejne lata.
Po kilkuletnich sporach budowa szkoły została rozpoczęta w 1895 roku, a już dwa lata później, 16 IX 1897 r. dokonano uroczystego otwarcia placówki. Był to budynek murowany, składający się z klasy szkolnej, przedsionka, kuchni, dwóch pokoi i spiżarni dla nauczyciela. Podstawą utrzymania szkoły były nadal składki mieszkańców tworzących towarzystwo szkolne, a ponadto datki naturalne: żyto, jęczmień, groch, kartofle.
Od 1897 r. pod względem organizacyjnym Szkoła Elementarna w Słupicy pozostała nadal jednoklasową o czterech oddziałach: wstępnym, I, II, III, w których uczył jeden nauczyciel. Nacisk położono na wzmocnienie wiary i opanowanie języka rosyjskiego. Nauka pozostałych przedmiotów stała na niskim poziomie. W warunkach wzmożonej represji caratu edukację w Szkole Elementarnej w Słupicy prowadzili m. in.: Leon Zwolski, Jadwiga Golczewska, Aleksander Ksyk. W codziennej pracy z dziećmi krzewili ducha polskości.
W okresie pierwszej wojny światowej nauka w tejże szkole odbywała się w bardzo trudnych warunkach. Lata powojenne przyniosły zmiany w systemie szkolnym, dzieki którym placówka oświatowa w Słupicy była szkoła II stopnia i zaczęła funkcjonować jako 3-klasowa Publiczna Szkoła Powszechna. W szkole pracowało już kilku nauczycieli na czele z kierownikiem szkoły. Został nim Jan Chosia, potem Tadeusz Kwarciński, po czym Jadwiga Kwarcińska – absolwentka Seminarium Nauczycielskiego w Radomiu.
Wybuch drugiej wojny światowej zapoczątkował tragiczny okres dziejów polskiej oświaty. 6 X 1939 r. rozpoczęto naukę w szkole w Słupicy z zakazem nauczania tego wszystkiego, co mówiło o Polsce. Brak pomocy naukowych, brak opału, zubożenie miejscowego społeczeństwa nie wpływały pozytywnie na pracę dydaktyczną szkoły. Mimo trudności dzieci chętnie uczestniczyły w zajęciach szkolnych. Istniała „wielka fascynacja książką, która jak gościniec prowadziła daleko, poza kraniec rodzinnej wioski”.
Nauczyciele słupiccy, nie bacząc na represje okupanta, prowadziło tajne nauczanie w zakresie języka polskiego, historii i geografii. Trud tajnego nauczania podjęły Janina Sobolewska i Janina Wojaczyńska, rozbudzając intelektualnie polską młodzież.
W okresie powojennym nauczyciele postawili sobie za cel przede wszystkim odbudowę norm moralnych zachwianych przez wojnę. Liczba uczących w Szkole Podstawowej w Słupicy sukcesywnie wzrastała. Stara szkoła nie spełniała już należytych warunków do realizacji procesu dydaktycznego.
12 maja 1972 roku rozpoczęto budowę nowej szkoły, którą ukończono w grudniu 1973 roku, a przekazano do użytku 7 stycznia 1974 roku. Uroczyste otwarcie placówki nastąpiło 23 lutego 1974 roku. Był to nowoczesny budynek dwukondygnacyjny, stanowiący do dnia dzisiejszego charakterystyczny akcent architektoniczny wśród zwartej zabudowy wsi.
Na przestrzeni kilkudziesięciu lat działalności szkoły wielu nauczycieli wyróżniło się w pracy dydaktyczno-wychowawczej. Na karty historii szkoły wpisały się panie: Wanda Oko, Jadwiga Łukaszewska, Józefa Pośnik, Janina Sekuła, Anna Warchoł, Anastazja Ciupińska – nauczycielki najtrudniejszej sztuki – umiejętności zycia.
Realizacją zadań w zakresie kształcenia, wychowania, opieki zajmowali się aktywnie dyrektorzy PSP w Słupicy. W latach 1945-2002 obowiązki na stanowisku kierowniczym szkoły pełnili: Janina Wojaczyńska, Jan Jaśkiewicz, Henryk Tatarski, Franciszek Pośnik, Eugeniusz Iskra i Henryk Jabłoński.
Nauczyciele angażują w procesie nauczania i wychowania wszystkie siły swej osobowości, przekazując uczniom bogatą wiedzę z różnych dziedzin życia. W r. szk. 2006/07 organizacją procesu edukacji zajmowali się następujący nauczyciele: Wiesława Sobol – dyr. szkoły, Marzanna Fabiszewska, Małgorzata Iskra, Zofia Jabłońska, Anna Kwiatkowska, Elżbieta Molenda, Alicja Pestka, Elżbieta Sobieraj, Dorota Szczubiecka, Maria Warchoł, Urszula Zawodnik, Wanda Zielińska, Marzena Bachanek- Warchoł.
W latach 2002 – 2006 w budynku szkolnym przeprowadzono gruntowne zmiany. Zmodernizowano teren wokół szkoły poprzez wyłożenie kostki brukowej, przebudowano łazienki i zainstalowano nową armaturę, zmodernizowano i unowocześniono korytarze szkolne, szatnię, pokój nauczycielski, gabinet dyrektora szkoły.
W 2006 roku dokonano termomodernizacji budynku szkolnego i przebudowy kotłowni z węglowej na olejową.
Baza lokalowa szkoły jest obecnie dostosowana do wymogów współczesnej oświaty i gwarantuje realizację założeń programowych w dogodnych warunkach. Przebieg prawidłowej organizacji procesu nauczania i wychowania umożliwiają odpowiednio wyposażone pracownie i nowoczesna sala komputerowa, oddana do użytku w listopadzie 2005 roku, w której tajniki komputerowego królestwa odkrywają już najmłodsi uczniowie naszej szkoły.
Nasza szkoła jest placówką przyjazną i bezpieczną. Dba o wszechstronny rozwój ucznia i w pełni zaspokaja jego potrzeby edukacyjne i wychowawcze.